Dinimizin ana kitabı Kur’an-i Kerim’dir.
Rabbimiz, onu Kendisinin koruyacağını açıklıyor:
“Şüphesiz o zikri (Kur’ân'ı) biz indirdik, biz ve elbette onun koruyucusu da biziz.” (Hıcr süresi ayet 15/9)
Sen, ben, hepimiz, O Kur’an’ı koruma ibadetinde, bizi de koruyucu kulları arasına alması için çalışalım.
Yani Kur’an’ın ifadesiyle:
“Muhakkak bizim ordularımız galip gelecektir” buyurur. (Saffat süresi ayet 37/173)
Biz, İslam ordusundan, Tarikat-i Muhammediyyeden, cami cemaatinden ayrılmamaya dikkat edelim.
Yoksa kuzu postuna bürünen kurtlar kapar bizi.
“İşsizim” diyen bir insan derhal sırtına bir çanta kitap alır ve dükkân dükkân dolaşırsa o günün emeğinin karşılığını mutlaka alır.
“Yatan aslandan, dolaşan tilki daha iyiymiş…”
Bu işe başlayacak olan arkadaşlar, önce satacağı kitabı okusunlar.
En faydalı gördükleri kitabı satsınlar.
Ayak üstü kitapçılık yapan bir tanıdığım var.
Kitap piyasasında satışa sunulan bazı kitapları alır, okur ve beğendiği kitaplardan biraz daha alır ve o kitabı satmaya başlar.
Şimdi İstanbul gibi kültürün merkezi olan bir şehirde sırtındaki çantayla kitapçılık yapan bu insana ben sevgi ve saygı gösteriyorum.
Hem evinin geçimini temin ediyor hem de çevresindeki insanlara maddi destek de sağlıyor.
Çantasında kitap satarak geçimini temine başlayan bu insan, kitabı okuduğunu söyleyenleri imtihan ettikten sonra yeni kitaplar getireceğini söyleyerek iki işi birden yapabilir.
Büyük şehirlerden birinden başsavcı olarak emekli olan, bir zamanlar Adalet Bakanlığı müfettişi iken, teftişe gittiği il veya ilçedeki vali, kaymakam, komutan, müdürler, savcı ve hâkimlere mutlaka kitap hediye ettiğini bilirim.
Bu sevimli insan arada bir uğradığında çantasındaki kitaplara bir bakarım veya neler olduğunu sorarım.
Bir tarafta yirmi yıl bu görevi hakkıyla yerine getiren, gittiği her yerde saygıyla karşılanan bu müfettişe karşılık, yine aynı görevi yaptığı halde çaktırmamak için ilerde gelecek karşı hükümete yaranmak için iki tarafı da idare etmek için hanımının başını açan, telefonda bile “Selamünaleyküm” demekten kaçınan, bu dünyada sağ taraftaki meleğe bile Müslümanlığını çaktırmamaya çalışan, sonuçta yine de başarılı olamayanlara örnek olsun diye yazdım bu müfettişi.
“Ben esnaf adamım. Dükkânımdan ayrılamam” diyenlere bir terzinin yaptıklarını söyleyeyim.
Anasol hükümeti zamanında on iki yaşından aşağı olan çocukların camide yaz kurslarına yasak getirdikleri bir zamanda, bir terzi, iş yaptığı caddedeki esnafa haber verir ve isteyen benim dükkâna gelir ve benden ücretsiz Kur’an okumasını öğrenebilir.
Sabah saat sekizden akşam yediye kadar çocuklarınızla beraber gelebilirsiniz.
Ben hem işimi yaparım hem öğretirim der ve başlayıverirler.
Yıllardır Kur’an’a hizmet eden bu terzimiz, yüzlerce insanın Kur’an okumasını sağlamış, tembel bir imamdan daha fazla katkıda bulunmuştur.
“Ben Kur’an okumasını bilmem ki… dersen,
İşsizlikten şikâyet etmeniz, dükkânı müşteriyle doldurmaz ki.
Sen hemen bitişik dükkândaki komşunla gıybet edeceğine otururken ondan Kur’an okumasını öğreniver.
Şehrin orta halli esnafından biridir.
Dinine bağlı, sözü senet, haram lokma yememiş, yalan söylememiş bir ailenin büyüklerinden biri.
Sabahleyin dükkânına doğru gelirken yol kenarına veya çöpe atılmış eski ayakkabıları toplar, kriz nedeniyle müşteri az olduğu zamanlarda o eski ayakkabıları tamir eder, boyar ve mahallenin fakirlerine giydirir.
Ayakkabı dükkânlarında bırakılan eski ayakkabıları da ona getirirler ve o boyadıktan sonra fakirlere giydirir.
02/07/2003 günü dükkânına ziyaret için gittiğimde fakir bir karı-koca ve çocuğun üçünü de güzelce giydirdiğini, ceplerine de pazar parası verdiğini gördüğüm bu adama karşı sevgim biraz daha arttı.
Bu tür adamların “Ne olacak bu ülkenin hali?” sorusunu sorduklarını duymadım.
Onlar, “Hocam Allah bize mal vermiş, sıhhat vermiş, dinine bağlı çocuklar vermiş, biz bunların karşılığını Rabbimize karşı nasıl öderiz?” diye sorarlar.
“Mal vermiş” diye sevindiği mal da, Allah’a başkaldıran bazı insanların bir ayda aldığı dolar/maaşın karşılığı bile değil.
Ben, Konya Yüksek İslam Enstitüsü’nde okurken en son dersten dağılan öğrencilere, “Okulun en büyük sınıfında ders başlattım, her sene bir kitap okuyarak dört tane kitabı arkadaşlarla mütalaa ettik.
Diyanet Haseki Eğitim Merkezi’nin Arapça bölümünden mezun olduktan sonra beni Bolu Eğitim Merkezi’ne ders almak üzere çağırdıklarında kırk günlüğüne ders aldığım gibi, akşamları filan salonda feraiz dersi vereceğimi duyurunca 150 öğrencinin çoğunluğu katıldı ve kırk günde dersimizi bitirdik.
Öğretmenler, teneffüste boş durmayınız.
Özel odanız varsa odanızda, yoksa sınıftan çıkmayın ve size soru soranların cevabını verin veya önemli gördüğünüz tefsire, hadise, akaide veya fıkhımıza ait bir kitabı okuyup ve okutup açıklama yapınız.
Katılan tek öğrenci olsa bile yapınız ve zamanla sınıfınız almaz hale gelecektir; garanti veriyorum; denemiştir.
Biz görevimizi yaparak örnek olmaya çalışalım.
