Bazen baldan tatlı, bazen zehirden acı olan dilimizdir âlemi tatlandıran veya zehirleyen.
Hani adama sormuşlar, “Dünyanın en tatlı şeyi nedir?” diye.
Adam ağzındaki dilini göstermiş.
Adama, “Dünyanın en acı şeyi nedir?” demişler,
Yine ağzını açmış ve dilini göstermiş.
Sevenleri kavuşturan dildir.
Sevenleri ayıran yine dildir.
Dünyayı ateşe veren dil olduğu gibi, dünyanın ateşini söndüren de dildir.
Kelime-i şehadeti yürekten inanarak söyleyerek Müslümanlığını ilan eden dildir,
Kâfirliğini ilan eden de dildir.
Rabbimiz, Hazreti İsa’yı “Allah’ın oğlu” demekle kâfir olan kullarını ıslah etmek, kâfirlik bataklığını insanları sömürerek semirmelerini, haramla dolan karınlarının ateşte yanmalarını, insanlığa zulmetmelerini engellemek için elçisi Muhammet aleyhisselama, onun şahsında bize:
“De ki: Ey kitap ehli, Allah’tan başkasına kulluk yapmamak, hiçbir şeyi O’na ortak koşmamak, Allah’tan başka bazımız bazımızı Rab edinmemek için, bizimle sizin aranızdaki ortak bir kelimeye geliniz. Eğer yüz çevirirlerse, ‘Şahit olun biz Müslüman’ız’ deyin” buyurur. (Al-i İmran süresi ayet 3/64)
İnsanlarla İslami ilişkilere girmek için ayrılıklardan değil, ortak taraflarımızı gündeme getirmek gerekir.
Bakara süresinin 135’nci ayetinde Yahudiler insanları Yahudiliğe, Hıristiyanlar Hıristiyanlığa davet ederken Allah (C.C.) bize, onları İbrahim’in dinine çağırmamızı istemektedir.
Neden? Çünkü İbrahim (S.A.V.) bütün insanlar tarafından tanınan ve sevilen bir peygamberdir.
Bu ayette de Yahudi ve Hıristiyanları onlarla bizim aramızdaki ortak kelimeye davet ediyoruz.
Kendi görüşümüze, fikrimize, kısır kültürümüzün ürettiği kanunların sıkıcı kalıplarına girmeye çağırmıyoruz.
Allah celle celalühe kulluğa çağıracağız.
Ona hiçbir kimseyi ortak koşmayacağız.
Birbirimizi veya içimizden birini ilahlaştırmayacağız.
Atiyy bin Hatem anlatıyor: “Boynumda altından bir haç olduğu halde Rasûlullahın (S.A.V.) yanına gelmiştim. Buyurdular ki: Ey Atiyy bu putu üzerinden at” kendileri de:
“Onlar, Allah'ın dışında hahamlarını, papazlarını ve Meryem oğlu Mesih’i Rab edindiler. Hâlbuki tek ilaha kullukla emrolunmuşlardı. Ondan başka ilah yoktur. Onların ortak koştuklarından münezzehtir.” (Tevbe süresi ayet 9/31) ayetini okurken işittim.
Şöyle buyurdular: “Gerçi onlar haham ve rahiplerine ibadet etmiyorlardı. Fakat onlar bir şeyi haram kıldılar mı onu haram kabul ediyorlar, helal kıldıklarını da helal sayıyorlardı. (İşte bu Allah’tan başkasını Rab edinmek demektir.)” buyurmuş. (Tirmizi, Sünen, K. Tefsiru’l Kur’an, bab 10, Beyhaki Şuabü’l-İman Hadis no 8948, Beyhaki, Süneni Kübra, K. Adabü’l-Kadı bab 20, Buharı Tarihi Kebir 7/1061, Taberani, Mu’cemü kebir 17/92 Terceme başka rivayetlerdeki ilavelerle olmuştur. Hadis bir rabi tarafından olduğu için “Ğarip”tir)
Bu ayette “Tealev/Geliniz” diyerek bütün insanlığa bir çağrıdır. Dünya insanının rahatsız olduğu terörün, kanın, gözyaşının temelinde benim görüşlerim, benim kanunlarım hâkim olsun fikri yatmaktadır.
Müslümanlar olarak bizler; “Gelin hiçbir devlet veya şahsın fikrine, kanunlarına değil, bütün insanları yaratan Allah’ın kanunlarına uyalım diyoruz.
Çünkü biz, orta ümmetiz.
Çünkü biz rahmet peygamberinin rahmet ümmetiyiz.
