Mahmut TOPTAŞ
Üniversite yıllarında öğrenci faaliyetlerinde aktif olan, derleyip toplayan, yönlendirme görevi yapan bir tanıdığım delikanlı, okul bitince iş yapabileceği bir görevin başına getirilince o güne kadar yapılan rutin, alışıla gelen işleri hızlandırdığı gibi aslında yapılması gerektiği halde öncekilerin yapmadığı işleri de yapmaya başlayınca dikkatleri üzerine çekti ve çok başarılı oldu.
Bir gün babasına oğlunu öven sözler söyleyerek onurlandırmak istedim, o da bana “Hıııı, benim oğlumu bana övüyorsun. Onu en iyi ben bilirim. İlkokula giderken evden dışarı çıktığında mahallenin bütün kadınları camlarından kendi çocuklarına bağırırlar ve hemen eve gelmesini söylerler. Benim oğlan oynayacak çocuk veya dövecek çocuk bulamayınca taşı havaya atar ve kendi kafasını kendi attığı taşın altına tutardı” diye anlattı.
“Sen onun çocukluğunda kalmışsın, ben ise büyüklüğünü gördüm. Sen de onun büyük haline bak” dedim.
Herkesi korkutanlara da acıyınız.
Meydanda yapayalnız kalırlar.
Yapayalnız yaşarlar. Yazık.
Kendisinden kaçanların, kaçarken düşmelerinden zevk alırlar.
Aslında ona zevk denmez de iç acısının üzerine tuz-biber basarak acıyı dindirme derler.
1933 de Mehmet Akif Ersoy merhumun “Hayat Arkadaşıma” başlığıyla eşine yazdığı dörtlükte:
HAYAT ARKADAŞIMA
“Seni bir nûra çıkarsam, diye, koştum durdum,
Ey, bütün dalgalı ömrümde, hayat arkadaşım!
Dağ mıdır, karşı gelen, taş mı, hep aştım, lâkin,
Buruşuk alnıma çarpan bu sefer kendi taşım!”
Şiirini hatırladım.
Aslında başımıza gelen belaların hepsi kendi yaptığımız, kendi attığımızdır.
Rabbimiz buyurur:
فَتِلْكَ بُيُوتُهُمْ خَاوِيَةً بِمَا ظَلَمُوا إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآَيَةً لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ
“İşte zulümleri sebebiyle harap (ve ıssız) kalan yurtları. Bilen kavim için bunda bir ibret vardır.” (Neml süresi ayet 27/52)
Onun için dilimizden attığımız kelimelere, elimizden attıklarımıza, ayaklarımızla vurduklarımıza dikkat edelim.
Bumerang gibi, lastip top gibi kendimize dönebilir.
Sevgili peygamberimiz, dilimizden çıkan sözün de bize dönebileceğini:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ ، رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ : إِذَا قَالَ الرَّجُلُ لأَخِيهِ يَا كَافِرُ فَقَدْ بَاءَ بِهِ أَحَدُهُمَا
“Bir kişi, Mü’min kardeşine “Kafir” dediğinde o ikisinden biri kafir olur” haber verir. (Buhari, Sahih, K. Edeb, bab 73 Men keffera ehahü)
Her hangi bir spor dalında mağlup olduğumuzda galibe kızmanın, sövüp saymanın, bize hiçbir faydası yoktur.
Bize faydası olan çalışmak, kuvvetlenmek, direnci artırmak ve o sporun tekniklerini bilip, uygulayıp, refleks haline getirmek getirmek bize fayda verir.
Sövüp, hatalarını saymak bize fayda vermez.
Rabbimiz buyurur:
وَكَذَلِكَ نُوَلِّي بَعْضَ الظَّالِمِينَ بَعْضًا بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ
“İşte böyle yapmaları se¬bebi ile, zalimlerin bir kısmını diğe¬rinin üze¬rine musal¬lat ede¬riz. (En’am süresi ayet 6/129, Bak, Enfal 8/53)
Tarihler boyunca adil bir toplumun başına zalim bir yönetici gelmemiştir.
Zalim bir toplumun başına da adil bir yönetici gelmemiştir.
Biz, ne isek oyuz.